در طول سال‌ها،شاهد طراحی‌های مفهومی‌بسیاری از ماشین‌های پرنده، با شکل‌ها و اندازه‌های مختلف بوده ایم؛ اما GF7 از نژادی خاص متولد و برای مردمی‌طراحی شده که جیبی به عمق جیب‌های بروس وین دارند. این سیاهِ مات ۴ سرنشین، یک هواپیمای جت شخصی است که البته، اجازه حرکت در خیابان‌های شهر را نیز به چنگ آورده. بیایید از نیروی اضافه شده توسط موتور جتی ممنون باشیم که به GF7 قدرت پرواز تا ۱۱٫۵ کیلومتری سطح زمین را اعطا می‌کند، ارتقاعی بلندتر از هر ماشین پرنده ای که هم اکنون در حال ساخت است. نتیجه این بلند پروازی، چیزی نیست به جز پیروی بی چون چرای GF7 از FAA (اداره هواپیمایی فدرال).
در آسمان، GF7 نیازی به کم کردن سرعت نیافته و تخت گاز ، ۸۸۵ کیلومتر برساعت به پیش می‌تازد. از آن جا این سرعت حتی برای با گذشت ترین پلیس‌های راهنمایی رانندگی کمی‌سریع است، GF7 برای خیابان گردی، ناچار به استفاده از موتور الکتریکی خویش شد. این موتور که در حین پرواز توسط موتور جت شارژ می‌شود، با هر بار شارژ کامل ، ۱۲۸ تا ۱۶۰ کیلومتر را پیموده و نهایت سرعتش هم ۱۶۰ کیلومتر برساعت است. سازندگان به فکر کسانی که پرواز زیاد به مزاقشان خوش نیامده و دلشان نمی‌خواهد پس از هر ۱۶۰ کیلومتر پروازی را تجربه کنند نیز بوده است؛ توسط یک توسعه دهنده برد حرکت، GF7 قادر است تا صدها کیلومتر از ارتفاع دوری کند. خب، تمامش همین بود، کوتاه و خلاصه؛ البته اگر شما صاحب یک ماشین پرنده بودید و زمانی برای سفری بیش از ۱۴۰ کیلومتر از راه بزرگراه رفتید، احتمالا یک نابغه اید.
برای به چنگ آوردن بت وینگ، احتمالا نیاز به ۳-۵ میلیون دلار پول ناقابل دارید و همچنین صبری ۴ ساله برای اینکه سازندگان آن گرگ براون و دیو فاوست، اولین نمونه اولیه شان را بسازند
[button color=”red” size=”medium” link=”http://www.dvice.com/2014-5-29/jet-powered-flying-car-straight-out-batcave” ]منبع[/button]
