چند کلام درباره “ارزانی اینترنت”

چندی پیش وزیر ارتباطات در پی افزایش نرخ تلفن ثابت از رعایت حال مردم سخن گفت و اعلام کرد که به همین منظور نرخ‌های اینترنت را کاهش داده‌ایم. حالا دوماه از انتشار خبر ارزان شدن اینترنت گذشته است و می‌توان به قضاوت در مورد آنچه در عمل رخ داده پرداخت.
برای روشن شدن موضوع باید آن را خرد کرد. ماجرا از این قرار است که هم‌اکنون بخش عمده‌ای از کاربران اینترنت از بسته‌های اینترنت روی موبایل استفاده می‌کنند اما چون بسته‌های اینترنت مشمول تخفیف نشده، پس خبری هم از ارزان شدن اینترنت برای این گروه نبوده است. آن دسته هم که شامل تخفیف‌های اعمال‌شده هستند مربوط به کسانی است که از دیتای آزاد استفاده می‌کنند که طبعا ارزان شدن یا نشدن اینترنت برایشان اهمیت چندانی ندارد، چرا که همواره تاکید بر این بوده است که مشتریان برای استفاده روزانه از اینترنت از بسته‌های اینترنتی استفاده کنند تا هزینه‌های آنها تا حدود یک هشتم کاهش یابد.
اما از اینترنت موبایل که بگذریم در حوزه اینترنت ثابت با دو گروه کاربران اینترنت محدود و حجمی و کاربران اینترنت نامحدود مواجهیم. اما پاشنه آشیل ارزانی اینترنت در این است که ارزانی اینترنت برای کاربران اینترنت محدود، نمود چندانی نداشته است چرا که کاهش قیمت بستگی به حجم مصرف دارد و کاربر نهایی ارزانی در پرداخت پول را احساس نمی‌کند بلکه ارزانی از طریق فروش گیگ اضافه به کاربران لحاظ می‌شود؛ درست مثل این که با رفتن به رستوران به جای گرفتن تخفیف به مشتری یک پرس غذای اضافه داده شود. طبیعی است که این وضع بیشتر به نفع مدیر رستوران است تا مشتری.
اما نگارنده به عنوان یک کاربر اینترنت نامحدود، متاسفانه نه تنها ارزانی اینترنت را لمس نکرده بلکه از ماه پیش تا کنون با افزایش قیمت ۲۰ درصدی هم مواجه بوده‌ است. متاسفانه بعضا کاربران اینترنت نامحدود نه تنها طعم ارزانی را نچشیده‌اند بلکه به سرعت گرانی بر سرشان آوار شده و این‌طور به نظر می‌رسد که اندک تخفیف‌های اعمال شده برای کاربران اینترنت محدود با گران‌کردن اینترنت برای کاربران نامحدود جبران شده و ظاهرا ارزانی که مدنظر دولت بوده، آنچنان که مدنظر بوده و شعار آن داده شد، محقق نشده است.