پروتکل های مسیریابی
BGP
BGP یکی ازپروتکل های IP بوده و از نوع EGP میباشدکه به منظور توزیع اطلاعات روتینگ دربین ASهاطراحی شده است.EGPها همگی پروتکلهای روتینگ All Vector میباشند دراین نوع پروتکلها ، روترها اطلاعات قابل دسترسی شبکه را با نزدیکترین همسایه های خود مبادله می کنند بعبارتی دیگر، روترها مجموعه آدرسها(آدرسPerfix) وآدرس hopبعدی را به یکدیگر انتقال میدهند تا بتوانند به آن دسترسی داشته باشند .فرق پروتکلهای EGP با IGPها دراین است که روترهای EGP روتها را بایکدیگر مبادله میکنند درحالیکه روترهای IGP اطلاعات توپولوژی شبکه را مبادله وبرای روتهای محلی خود محاسبه میکنند.
پروتکل BGP
OSPF
OSPF برگرفته شده از Open Shortest Path First یک پروتکل روتینگ IP است که دارای تمامی ویژگی های یک پروتکل link-state است.پروتکل فوق ، یک پروتکل روتینگ استاندارد باز است که توسط مجموعه ای از تولیدکنندگان شبکه از جمله شرکت سیسکو ایجاد شده است . در صورتی که در یک شبکه از روترهائی استفاده می گردد که تمامی آنها متعلق به شرکت سیسکو نمی باشند ، نمی توان از پروتکل EIGRP استفاده کرد .در چنین مواردی می توان از گزینه هائی دیگر نظیر RIP ، RIPv2 و یا OSPF استفاده نمود . در صورتی که ابعاد یک شبکه بسیار بزرک باشد ، تنها گزینه موجود پروتکل OSPF و یا استفاده از route redistribution است
( یک سرویس ترجمه بین پروتکل های روتینگ)OSPF با استفاده از الگوریتم Dijkstra کار میکند در ابتدا ، اولین درخت کوتاهترین مسیر ایجاد می گردد و در ادامه جدول روتینگ از طریق بهترین مسیرها توزیع می گردد.این پروتکل دارای سرعت همگرائی بالائی است ( شاید به اندازه سرعت همگرائی EIGRP نباشد ) و از چندین مسیر با cost یکسان به مقصد مشابه حمایت می نماید . برخلاف EIGRP ، پروتکل OSPF صرفا” از روتینگ IP حمایت می نماید .
پروتکل OSPF
RIP
پروتکل RIP برگرفته شده از( Routing Information Protocol ) به معنی واقعی یک پروتکل distance-vector است.پروتکل فوق در هر ۳۰ ثانیه تمام اطلاعات موجود در جدول روتینگ را برای تمامی اینترفیس های فعال ارسال مینماید.پروتکل RIP صرفا از تعدادی hop برای تعیین بهترین مسیر به شبکه راه دور استفاده مینماید .حداکثر تعداد hop می تواند عدد ۱۵ را داشته باشد و نسبت دهی عددی بالاتر از ۱۵ به منزله غیرقابل دسترس بودن شبکه است RIP. در شبکه های کوچک به خوبی کار میکند ولی برای شبکه های بزرگ که دارای لینک های ارتباطی WAN و تعداد بسیار زیادی روتر هستند مناسب نمیباشد .
پروتکل RIP
در نسخه شماره یک RIP صرفا از روتینگ classful استفاده میگردد. این بدان معنی است که تمامی دستگاه های موجود در شبکه میبایست از subnet mask مشابهی استفاده نمایند. محدودیت فوق به دلیل ماهیت ارسال اطلاعات بهنگام میباشد. در نسخه شماره یک RIP، اطلاعات بهنگام ارسالی شامل اطلاعات subnet mask نمی باشند.در RIP نسخه دو، ویژگی جدیدی به نام روتینگ Prefix ارائه شده است که به کمک آن امکان ارسال اطلاعات subnet mask به همراه مسیرهای بهنگام شده فراهم میگردد. به این نوع روتینگ، اصطلاحا روتینگ classlessگفته میشود .
ایمان صبری کارشناس ارشد فناوری اطلاعات
ایمان صبری
کارشناس ارشد فناوری اطلاعات
