در چهار، پنج سالی که پشت سر گذاشته‌‌ایم شاهد رشد چشمگیر نرم‌افزارهای موبایلی بوده‌ایم. نرم‌افزارهایی که غالبا رایگانند و البته بعضا معلوم نیست چه کسی آنها را ارایه کرده است.بسیاری از این نرم‌افزارهای بدون شناسنامه در هنگام نصب اجازه دسترسی به حافظه موبایل و حتی در مواردی حافظه جانبی گوشی همراه را می‌خواهند و طبیعی است که این دسترسی‌های خارج از چارچوب، خطرات امنیتی بسیاری را هم برای کاربران موجب می‌شود. خطرات امنیتی که از احتمال آلوده شدن به ویروس تا هک را شامل می‌شود.
متاسفانه هنوز در کشور مقررات دقیق و مشخصی برای این قبیل تهدیدهای امنیتی در فضای مجازی تدوین نشده است و کاربران برای دانلود نرم‌افزار ناچارند دل به دریا بزنند و نرم‌افزارهایی که حریم خصوصی‌شان را نادیده می‌گیرد و ریسک بالایی دارند، دانلود کنند.
تهدید حریم شخصی و امنیت افراد در فضای مجازی البته مختص به ایران نیست اما کشورهای پیشرفته در این زمینه یک گام از ما جلوتر هستند و تمهیداتی را اندیشیده‌اند. برخی نظرها، کاربران را نیز مسوول امنیت خود دانسته‌اند. بر این اساس این‌طور استدلال می‌شود؛ همانطور که وقتی از خانه خارج می‌شوید به در آن قفل می‌زنید و یا برای اتومبیل خود دزدگیر می‌گذارید در فضای مجازی هم می‌بایست از آنتی‌ویروس‌های مناسب استفاده کنید. در کنار این البته دولت‌ها، شرکت‌های بزرگی همچون فیس‌بوک و گوگل را هم ملزم می‌کنند که امنیت لازم را در فضای مجازی خود تامین کنند.
در دنیای جدید ظاهرا آنچه برای تامین امنیت در فضای مجازی به عهده دولت‌ها می‌ماند تامین امنیت ملی سایبری است. نظیر آنچه در خصوص حمله استاکس‌نت به ایران پیش آمد و دولت وارد قضیه شد.
به هر حال همانطور که مشخص است، دولت‌ها، ارایه‌دهندگان خدمات و خود کاربران در ایمن‌سازی فضای مجازی نقش داشته و هیچ‌کدام به تنهایی را نمی‌توان مسوول مطلق امنیت دانست. به این ترتیب در خصوص رشد بی‌رویه و خارج از ضوابط به نظر می‌رسد، دولت نقش ایجاد بسترهای قانونی و مقرراتی را باید ایفا کند و ارایه‌دهندگان خدمات را ملزم به توجه به امنیت کاربران کند. کاربران نیز موظف هستند با آگاهی بیشتر از خدمات استفاده کنند.
