اگر بنا باشد در زمینه همکاری توسعه‌ای در حوزه آی.تی و وب با محوریت زبان “پارسی” مجموعه‌ای را شکل دهیم، شما بهتر از افغانستان و تاجیکستان و برخی دوستان دیگرمان، انتخاب بهتری می‌یابید؟
هفته «فناوری اطلاعات پارسی‌زبانان» در قالب همایشی دو روزه سپری شد، اما بنظر نگارنده آنچنان که باید قدر ندید، خصوصا که زیر تیغ منقدان هم نرفت، شاید از این رو که بازار داغ برخی همایش‌ها و رویدادها که تنها دستاوردشان، ترکیبی از کسب وجهه و جذب منابع مالی است، شاخک‌های صاحبنظران و نویسندگان ما را بی‌حس کرده است؛ دریغا که چه اتفاق نامبارکی!
پیرامون همایش مذکور، جای بحث جدلی فراوان است، از تفاوت “دو روز” با “یک هفته”، از هدف اصلی آن تا جزئیات اجرایی‌اش. از بودجه عجیب تا ابهام در خروجی‌اش، و نکات دیگری که البته همگی فی‌الواقع از سؤال بظاهر اصلی یعنی علت عدم حضور میهمانان کلیدی مهم‌ترند، چرا که برای آگاهان، غیبت این بزرگواران(که بنا بود بر جایگاه پدر و مادر و خاندان اینترنت بنشینند) از همان اوایل مسجل شده بود.
۱ – این ترکیب عجیب “فناوری اطلاعات و ارتباطات پارسی‌زبانان” (دقت کنید: پارسی و نه فارسی) از کجا و به ذهن چه کسی رسیده؟ و اصولا یعنی چه؟ اساسا چرا دانش/صنعت عظیمی چون فناوری اطلاعات را در قالب و مرزبندی خاصی تعریف می‌کنیم؟ نکند هنوز در دوره اصطلاحات غریبی مانند “اینترنت ملی” به سر می‌بریم؟
بنده کوچک‌تر از آنم که عقلم به جایی قد دهد، بلکه بزرگواران همه‌فن حریف، خودشان راهنمایی کنند!
البته محتمل است که ایده اولیه این همایش بنا بدلایل دولت‌پسندی، مبتنی بر مفهوم “وب” بوده و نه کلیت “آی.سی.تی” که اتفاقا مقبول‌تر و منطقی‌تر است، چرا که همین اواخر دبیر شورای عالی فضای مجازی، سهم محتوای فارسی(پارسی) در اینترنت را ناچیز و فاجعه خوانده، و شاید منظور نظر ایده‌پردازان همایش، اهتمام به نقش و سهم زبان پارسی در فضای مجازی بوده است، که در طول برنامه هم اشاراتی گذرا به این نکته مهم رفت.
اما اگر منظور، همین بوده و صرفا در یک اشتباه تایپی، “آی.سی.تی” بر جای “وب” نشسته است، باید پرسید از سیاستگذاران و دست‌درکاران و ساز و کار و جزئیات همایش، کدامیک در خدمت این هدف بوده؟ کدامیک از شورای تصمیم‌گیری در این برنامه، مسبوق به سابقه فعالیت در این حوزه خطیر بوده است؟ اما پرسش غایی اینکه دستاوردهای قابل ذکر و راهکار عملی این رویداد برای گسترش وب فارسی چیست؟
۲ – سؤال(های) بالا را کلا نادیده بگیریم، اما تازه سر و کله نکات جالب پیدا می‌شود: چرا همایشی برای بررسی یا توسعه آی.سی.تی(یا فرض کنید همان وب) زبان “پارسی” آنهم با حمایت و حضور پر سر و صدای برادران و خواهران “عرب”؟!
راستی اگر بنا باشد ما در زمینه همکاری توسعه‌ای در حوزه آی.تی و وب با محوریت زبان “پارسی” مجموعه‌ای را شکل دهیم، شما بهتر از افغانستان و تاجیکستان و برخی دوستان دیگرمان، انتخاب بهتری می‌یابید؟ آیا اعراب واجد اولویت خاصی هستند؟ چرا مثلا بدنبال آفریقایی‌ها و اروپایی‌ها نباشیم؟
طرفه آنکه در میان کشورهای عربی هم لقمه‌های دندانگیری نیافته‌ایم، و بجای کشورهای بعضا پیشرفته حوزه خلیج فارس(که به حسن روابط منطقه‌ای هم می‌انجامد) با سوریه و… عهد بسته‌ایم که نقشی جدی در این عرصه ندارند.
البته یک پاسخ بسیار دور از ذهن به این سؤال ممکن است، این که گفته شود از قبل سوابق دوستی با فلان اتحادیه و مجموعه عربی وجود داشته و اینطور شد که…
جسارتا این پاسخی بعید است، چون حکایت دوختن یک کت برای یک دگمه را بیاد می‌آورد!
———————————————————
منبع: هفته‌نامه عصر ارتباط
