با اینکه نسبت مرزهای آبی ایران به مرزهای خاکی آن یک سوم است و در کل به دلیلی شرایط آب‌وهوایی شاید فقط چند ماه از سال بتوان از سواحل آبی کشور استفاده مناسب داشت اما با این حال موج سواری یکی از تفریحات و حتی مشاغل ثانویه بسیاری از ما ایرانی‌ها است.
به عنوان مثال همین اینترنت و قیمت و کیفیت آن که تا همین دو هفته پیش، وزیر و وکیل و معاون و مدیرعامل و صغیر و کبیر و عالم و آدم نسبت به گرانی و بی‌کیفیتی‌اش معترض بودند. اکنون موج و موج سواری‌ای به‌راه افتاده با عنوان کف قیمت اینترنت. یعنی شرکت‌های خصوصی موسوم به PAP که در کل دوران ۱۱ سال فعالیتشان سرجمع توانستند در مناطق اعیان نشسین شهرهای بزرگ کشور حداکثر ۴میلیون مشترک جذب کنند، الان از اقبال کاربران کشور نسبت به اینترنت باند پهن موبایل شاکی هستند.
شاکی که چرا اپراتورهای تلفن همراه قیمت پهنای باند را بسیار پایین‌تر از مبلغ خریداری شده به کاربران خود می‌فروشند و به نوعی بازار ADSL را با بحران روبرو کرده‌اند. آن‌ها با ارسال نامه به رگولاتور و مصاحبه با رسانه‌ها خواستار تعیین کف قیمت اینترنت شدند. رگولاتور نیز که بدون شک وظیفه‌ای جز مواظبت و مواهبت از بخش خصوصی و شبه دولتی ندارد چند هفته‌ای است که پشت پرده، مشغول تعیین کف مورد نظر ایشان است.
شرکت‌های خصوصی معتقدند که نبود کف قیمت منجر به پدیده دامپینگ می‌شود. البته این موضوع تا حدی هم درست است اما اینکه چرا با ارایه سرویس باند پهن موبایل با قیمت پایین‌تر از قیمت خرید، اپراتور اول تلفن همراه که این روزها شبکه‌های اجتماعی موبایلی درآمد آن را در دو بخش مکالمه و پیامک به شدت کاهش داده‌‌اند، می‌تواند علاوه بر توسعه شبکه و پرداخت حقوق پرسنل و پاداش و عیدی و هزار هزینه سربار و زیربار دیگر برای هر سهمش در بورس ۵۴۰ تومان سود پرداخت کند، خود سوال است؟
خلاصه آن‌قدر ارتفاع موج کف اینترنت بالا رفته است که تمام بازیگران بازار اینترنت، تخته به‌بغل در صف موج سواری قرار گرفته‌اند. حتی مدیران اپراتورهای تلفن همراه هم که این موج به دلیل واکنش به عملکرد آن‌ها از سوی بخش خصوصی راه افتاده نیز خود بر بالای امواج خواستار تعیین کف قیمت اینترنت هستند.
اینکه در دیگر کشورهای مطرح اروپا یا آمریکا چه روند و راهکاری درحال پی‌گیری است اصلا به ما و کاربران ما هیچ ربطی ندارد. اینکه کاربران ایرانی سال‌هاست برای پهنای باند داخلی یا همان اینترانت نیز همان مبلغی را پرداخت می‌کنند که برای پهنای باند بین‌المللی می‌پردازند نیز مهم نیست. اصلا اینکه به اعتقاد دولتی‌ها قیمت پهنای باند تنها چند درصد از هزینه شرکت‌های بخش خصوصی را تشکیل می‌دهد و ارزان یا گران کردن و واردات مستقیمش توسط شرکت‌ها هیچ تاثیری در قیمت مصرف کننده ندارد هم مهم نیست.
برای ما مهم این است که متوسط هزینه اینترنت در سبد خانوار ایرانی ۲۰ هزار تومان است (به گفته یک مدیر بخش خصوصی) که اتفاقا به نظر می‌رسد نسبت به سایر هزینه‌های زندگی، رقم بسیار پایین و ارزانی است.
اصلا پایین‌ترین و ارزان‌ترین رقم در کل جهان است. شاید فقط دو کشور ارزان‌تر از ما باشند و از آنجایی هم که اصولا ما هیچوقت عادت نداریم جایگاه اول، دوم یا سوم جدولی را در رنکینگ‌های جهانی به خود اختصاص دهیم، اکنون به دنبال راهی هستیم که به جای سومین کشور از ۱۹۰ کشور به ۱۸۸ مین کشور برسیم. خدا قوت. چرا که نه؟
