«شما می توانید تلویزیون هوشمند تان را کنترل نموده و از طریق فرامین صوتی، از بسیاری امکانات آن استفاده نمایید. با فعال سازی قابلیت تشخیص صدا، قادرید به صورت کلامی با اسمارت تی وی خود تعامل داشته باشید. اما برای آنکه امکانات تشخیص صدای این تلویزیون ها قابل استفاده باشند، ممکن است که بخشی از فرامین صوتی تان یا هر میزان از آن که لازم باشد (به همراه اطلاعاتی در مورد محصول مورد استفاده شما و شماره سریال آن) برای شرکت های شخص ثالث که در زمینه تبدیل صدا به متن فعالیت می کنند، ارسال شود. به علاوه سامسونگ نیز ممکن است فرامین صوتی و متون مرتبط با آنها را دریافت نماید تا از این طریق امکان استفاده از قابلیت های فناوری تشخیص صدای این تلویزیون ها برای شما فراهم شود و آن امکانان را بهبود ببخشد. لطفا آگاه باشید که اگر حرف های شما حاوی اطلاعات شخصی و محرمانه ای باشند این احتمال وجود دارد که اطلاعات یاد شده در میان داده های دریافتی بوده و از طریق قابلیت تشخیص صدا برای شرکت های شخص ثالث ارسال شوند.»
متن بالا همون قبول میکنم های همیشگی در موقع خرید یا استفاده از خدمات شرکتهاست.حالا این بدان معنا خواهد بود که اگر در آینده تصمیم بگیرید «به صورت لایو» از دستگاه خود استفاده نموده و از طریق قابلیت تشخیص صدای آن Game of Thrones را اجرا نمایید، تلویزیون شما ممکن است که حرف هایتان را به متن یا هر چیز دیگری تبدیل نموده و آن اطلاعات را برای شرکت های ثالث ارسال نماید.
ایده ارسال اطلاعات از طریق تلویزیون های هوشمند باعث شد که بسیاری سامسونگ را به جاسوسی و فروش اطلاعات کاربرانش برای نفع شخصی خود متهم نمایند.گفتنی است که تاکنون هیچ شواهدی دال بر این مسأله رؤیت نشده اما سیاست حریم خصوصی سامسونگ خود دلیل روشنی بر صحت داشتن این امر است.
سایت تک کرانچ همچنین اشاره نموده که فعالان بنیاد EFF (که در زمینه حمایت از حقوق کاربران لوازم الکترونیکی فعالیت می کند) نیز جنجالی را در توئیتر برپا کرده اند و دست به مقایسه سیاست حریم خصوصی سامسونگ و رمان کابوس آباد جرج اورول زده اند.
سامسونگ نیز در دفاع از خود به Daily Beast اعلام کرد که «ما در تمامی تلویزیون های هوشمندمان مکانیزم های امنیتی استاندارد را در نظر می گیریم تا اطلاعات شخصی کاربران را حفظ نموده و از گردآوری غیر قانونی آنها خودداری نماییم. وی در عین حال افزود که کاربران می توانند این قابلیت را غیر فعال نموده یا اینکه ارتباط دستگاه به اینترنت را به صورت کامل قطع نمایند.»
در سایت Tom’s Guide همچنین ذکر شده که سامسونگ تنها شرکتی نیست که دست به چنین اقدامی زده و ال جی نیز در سال ۲۰۱۳ چنین شرایطی داشت.
حال این سوال مطرح می شود که چرا سامسونگ تا این اندازه در رابطه با سیاست «جاسوسی» خود باز عمل می کند؟ تردیدی نیست که هدف آن تنها رعایت موازین قانونی بوده تا چنانچه شرکتی دست به این اقدام زد توجیه لازم را برایش داشته باشد. سامسونگ حتی در بخش نتیجه گیری سیاست نامه اش، خود را از هر نوع پیگرد قانونی مبرا دانسته است.
«لطفا توجه داشته باشید که در زمان تماشای ویدئو یا دسترسی به اپلیکیشن ها یا محتوی ارائه شده از سوی شرکت های شخص ثالث، آن شرکت می تواند اطلاعات (مثلا آدرس IP یا شناسه های دستگاه)، درخواستنامه (درخواست شما برای خرید یا اجاره ویدئو) و استفاده تان از اپلیکیشن ها و سرویس ها را از طریق تلویزیون دریافت نماید. سامسونگ مسئولیت اقدامات این شرکت ها در حوزه حریم خصوصی یا امنیت را بر عهده ندارد.»
متأسفانه همه این امور بدان معناست که «بله، اگر گجت هوشمند شما به اینترنت متصل شود، آنگاه احتمال دارد که اطلاعات تان را جمع آوری نماید.»
بنابراین سیاست حریم خصوصی سامسونگ ناگهان از یک خبر شگفتی ساز به یک امر عادی بدل می شود. به علاوه جاسوسی دیجیتال یکی دیگر از دلایلی است که ثابت می کند تلویزیون های هوشمند نیز مانند هر فناوری تازه ای بالاخره روزی از صحنه روزگار حذف خواهند شد.
اما از سویی، تولید کنندگان تلویزیون نیز این مسأله را روشن ساخته اند که فناوری مذکور آمده است که بماند و همزمان با آن عصر تازه ای از ظهور تلویزیون هایی را شاهد خواهیم بود که می توانند گوش دهند.
