این روزها گویی کارفرماها و قانون‌گذاران مرتبط با حوزه ارتباطات و فناوری اطلاعات در حال پیشی گرفتن از مجریان هستند. شورای عالی فضای مجازی از جمله نهادهای مقررات‌گذار در حوزه ICT است که شاید وقت آن باشد تا گزارش عملکردی از دستاوردهای فعالیت و خروجی‌های این شورا ارایه کند. به هر حال این شورا مصوباتی داشته و دارد که باید دید سرانجام آنها به کجا رسیده است.
کمیسیون تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی نیز مقرراتی را تدوین می‌کند که نتیجه اجرای آن مشخص نیست. سازمان رگولاتوری هم گویی وظیفه ابلاغ مصوبات کمیسیون رگولاتوری را دارد. مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی نیز هر از چندگاهی گزارشی از وقوع یک مشکل در حوزه ICT ارایه می‌دهد بی‌آنکه مشخص شود، نتیجه این هشدارها چیست. شورای رقابت هم اگر تریبونی به دست آورد وعده‌ای می‌دهد و پیگیری و نتیجه‌اش به امان خدا واگذار می‌شود.
با این وجود به میان مردم که می‌روی، از خدمات اپراتورهای ارتباطی و اینترنتی رضایت ندارند. از مسایل ساده همچون پیامک‌هایی که به زور جیبشان را خالی کرده و روشی برای رهایی از شر آنها نیست گرفته تا سیم‌کارت‌های بی‌نام و نشان، کندی اینترنت، قیمت اینترنت، عدم پاسخ‌گویی یک اپراتور به مشترکانش، پریدن همه روزه شارژ سیم‌کارت مردم، آب بستن به خدمات اینترنتی کاربران، انواع و اقسام کلک‌های برخی شرکت‌های اینترنتی در دست بردن به جیب مردم و …
ای کاش برخی مسوولان برای یک بار هم شده به جای رفتن از این جلسه به آن جلسه و از این سمینار به آن سمینار به زیرمجموعه‌های خود سرزده و به میان مردم بروند تا ببینند مردم چه نمره‌ای به عملکرد ایشان می‌دهند.
اگرچه در این میان برخی فعالان و نهادهای خصوصی مرتبط با این حوزه هم همچون چاقویی عمل می‌کنند که هیچگاه دسته خود را نمی‌برد.
در حوزه کلان ICT نیز پروژه‌ها و دستورالعمل‌های ریز و درشت بسیاری وجود دارد که کسی پیگیر کم و کیف پیشرفت و عدم پیشرفت آن نیست. گویی همه خود را تا مرحله صدور دستور مسوول دانسته و کاری به نتیجه ندارند.
جالب آنکه حجم باید‌ها و نبایدها و مقررات جدید در حوزه ICT نیز رو به افزایش است و ما هنوز مشکل قبلی را حل نکرده با چالش جدیدی مواجه می‌شویم و این چرخه معیوب همچنان پابرجاست.
اگرچه برخی از عدم نظارت‌ها به وجود نوعی فساد و ناتوانی در برخورد با برخی معضلات باز می‌گردد که سال‌هاست درمان نشده و رها مانده است. به هر تقدیر اعتراضات مردمی کم نیست و آنها هم که اعتراض نمی‌کنند یا نمی‌دانند به کجا مراجعه کنند و یا امیدی به نتیجه ندارند. در نهایت این که مدیران می‌آیند و می‌روند و این مردم هستند که می‌مانند و هزینه عقب‌ماندگی‌ها و سوءمدیریت‌ها نیز بر شانه آنها گذاشته می‌شود.(منبع: هفته نامه عصرارتباط)
