وی زن می خواست. زن نمی یافت. آنچه در اینستاگرام می یافت اکانت های فیک پروتز شده بود. در توییتر هم دنبال زن نگشت چون خانمی هشداری در توییتر منتشر کرده بود و گفته بود من برای پسرم دختری که اکانت توییتر دارد نمی گیرم. زیرا که بی ادب هستند و درباره همه چیز اظهار نظر می کنند و کمپین راه می اندازند. شما هم نگیرید خوب نیست. مادر وی هم که اسکرین شات این هشدار تاریخی را در تلگرام دیده بود، زن توییتر دار را اکیدا ممنوع کرده بود. فیس بوک هم نتوانست زنش دهد. چون کاربران فعالیت شان در فیس بوک کم شده بود.
در لینکدین هم همه دخترها مهندس، پزشک، کارشناس بودند و به درخواستش جواب ندادند. چون وی لینکدینش به روز نبود. پینترست هم زن خارجی داشت. رفت فرم سایت های همسریابی را پر کرد و منتظر شد.
با معیارهایش زن در سایت های همسریابی نیافت. علاوه بر این وزارت ورزش و جوانان اعلام کرد سایت ها زن غیرمجاز می دهند. از سایت ها زن نگیرید. فقط از ما زن بگیرید.
وی رفت تبیان. اما بعد فهمید تبیان هم مجوز همسریابی ندارد. وی سرگردان مانده بود؛ اینستاگرام همه فیک، توییتر همه بی ادب، فیس بوک همه کهنه، پینترست همه خارجی، لینکدین همه متخصص، سایت ها همه بی مجوز! گرشاد هم که می گفت همه خیابان های شهر برای اینکه دنبال زن بگردید تحت نظر است.
دختر همسایه هم برای او زن نمی شد چون توییتری بود. هم دانشگاهی ها هم همه شبکه باز. ازدواج فامیلی هم مورد تایید مادرش نبود چون در کانال تلگرامی عقد دخترعمو و پسرعمو روی ابرها نوشته بود بهتر است پای تان روی زمین سفت باشد تا روی ابرها و از خیر ازدواج فامیلی بگذرید. وی سرگردان مانده و نمی داند این عریضه به کجا برد که آقا ما زن از کجا پیدا کنیم؟
هی می خواهد مشکلش را طی نامه ای برای رییس جمهور بنویسد اما هی می بیند عضو کابینه آقای رییس جمهور وعده می دهد به زودی وضعیت سایت های همسریابی را ساماندهی می کنیم. هی جلسه پشت جلسه. هی وعده پشت وعده. تنها خروجی عضو کابینه هیات دولت اعلام خبر غیرمجاز بودن فعالیت سایت ها و کانال های همسریابی است.
اینطوری است که مردد مانده که آیا نامه بنویسد به مجلس و از نمایندگان مجلس بخواهد وزیر جوانان را استیضاح کنند که چرا به جوانان نمی گوید از کجا همسر پیدا کنند؟
