سنسورها وآینده خودکارها
کامپیوترهای داخل خودرو های بدون راننده به منابع اطلاعاتی متعددی از جمله لیزر، رادار، دوربین های استریو و همچنین به سنسور های تشخیص باران به روی شیشه جلوی اتوموبیل مجهز می شوند. این قایلبیت ها به تشخیص موانع احتمالی کمک خواهند کرد.کامپیوتر این خودروها درست همانند مغز انسان عمل کرده و سنسور های تعبیه شده درست کاری را انجام میدهند که حواس ما انجام میدهد و از این لحاظ عملکرد این خودروها به عملکرد انسان بسیار شبیه است.اما این شباهت به همینجا ختم نمی‌شود.این خودروهای هوشمند اشعه های نوری و رادیویی را تشخیص میدهند که البته انسان ها قادر به تشخیص آن نیستند. همچنین سنسورهای تعبیه شده بر خلاف انسان هرگز خسته و فرسوده نمیشوند و تمام زوایا را تمام مدت در دیدرس خود دارند.این تکنولوژی، نسل بعدی خودروها را تبدیل به غول های سیاری خواهد کرد که یک کامپیوتر هوشمند مغز متفکر آنهاست. به عنوان مثال ،خودروهای بدون راننده گوگل از کامپیوتر های ۴ هسته ای استفاده کرده که هر ثانیه ۱٫۳ میلیون داده ی لیزری را پردازش میکند و قادر است در یک زمان ۲۰ تصمیم مختلف حین رانندگی بگیرد.
فناوری جدید این سنسورها از طریق سیستم های کامپیوتری بسیار کوچکی به نام میکروکنترلرها به دنیای خودروهای بدون راننده وارد شده است و این سنسورها مسئولیت کنترل سیستم یدک کشی، موتورها، ایربگ ها وترمزهای ضد قفل را به عهده دارند.
این خودرها به قابلیت های جدید کاربردی دیگری نیز مجهز هستند: پارک کردن اتوماتیک، ترمز کردن و عوض کردن دنده زمانی‌که خودروی رو به رویی ناگهان ترمز میکند و از همه بهتر کنترل کامل دنده، فرمان و ترمز هنگام ترافیک ! البته هرچه خودرویی هوشمند تر و مستقل تر باشد، به سنسورهای و پردازنده‌های بیشتری احتیاج است.دلیل اینکه امروزه میتوانیم از این قابلیت ها بهره ببریم ، تلفیق صنعت الکترونیک با دنیای کنترل خودرو‌‌هاست. به مدد این علم دیگر فرمان خودرو مستقیما به چرخ دنده ها متصل نیست، پدال ترمز دیگر مستقیما به روغن ترمز مرتبط نیست و فشار پدال گاز دیگر باعث کشیده شدن کابل های ساسات ماشین نمی‌شود. این میکرو کنترولرها هستند که مسئول اعمال این تغییرات هستند . به این رانندگی ، “رانندگی با کابل” میگویند و بدین معنیست که دستگاه های الکترونیکی کنترل کامل خودرو را به عهده دارند، دستگاه‌هایی که راه ورود کامپیوتر ها به خودروها را باز کرده و آنها را جایگزین مغز انسان میکنند.برای دادن کنترل رانندگی به کامپیوتر ها به سنسورهای فراوانی احتیاج است. مثلا ژیروسکوپ ها (وسیله تعیین کننده گراى نجومى بطور خودکار) و شتاب سنج ها تعیین میکنند که چه زمانی باید مانور ضد چپ کردن خودرو انجام شود ، امواج فرا صوت هنگام پارک کردن خودرو لحظه نزدیک شدن به مانع را هشدار میدهند، سنسور های تشخیص نور لحظه قرمز ویا سبز شدن چراغ قرمز را تشخیص میدهند، کنترل گر رطوبت تشخیص میدهند چه زمانی باید برف پاک کن ها روشن شوند. همچنین رادار ها خودروهای دیگر را تشخیص داده و مانع از تصادف های احتمالی می شوند و دوربین ها مسئولیت کنترل مسیرها در جاده و خواندن علامت های ترافیکی را دارند.
شاید از تمام این قابلیت‌ها ، سنسورهای لیزری لیدار ( مسافت یابی بوسیله سیگنال های نوری) از همه مهم‌تر باشند که تمام مدت نقشه سه بعدی از محیط مجاور خودرو را در اختیار قرار میدهند .در حال حاضر استفاده از این تکنولوژی بسیار گران تمام می‌شوند با این حال بعضی از شرکت های معتبر از این تکنولوژی بهره برده اند، به طور مثال وجود این سنسور در Volvo’s City Safety system به تشخیص زمان ترمز زدن خودروی جلویی کمک میکند. شرکت های بوش و گوگل نیز در زمینه تعبیه اسکنر های لیدار در سیستم خودروهای بدون راننده پیشتاز هستند. سنسورهای لیدار عالی هستند با این وجود یک مشکل دارند.تعبیه این سنسورها داخل سپر خودرو مستلزم تغییر در مکانیک سپرهاست و آنها را در معرض خطر قرار میدهد.شرکت های تولید این خودروها به تمام مشتریان این دسته از محصولاتشان همیشه هشدار میدهند که واگذاری کامل کنترل خودرو به کامپیوتر عمل خطیری است. با این وجود این نکته را نیز باید یادآور شد که کامپیوتر‌ها بسیار بهتر از انسانها عمل میکنند.آنها خسته نمیشوند و به مدد سنسورهای مختلف تمام مدت تمام زوایا را در دیدرس خود دارند. در عین حال عادت کردن مردم به این نکنولوژِی زمان می‌برد.
