ما نهادهای زیادی در کشور داریم که به خاطر پیشرفت و شکوه ایران عزیزمان، از هیچ کمکی دریغ نمی‌کنن. این کمک‌ها طیف بسیار متنوعی از دادن امکانات و مکان‌ها، نوشتن قانون‌های اختصاصی، معافیت‌های مالیاتی، ممنوعیت شکایت از متخلفان و یا ارایه وام‌های بلاعوض و کم‌بهره را شامل می‌شه.
اما مدیون هستین اگه فکر کنین به بهانه این حمایت‌ها، در واقع یه سفره‌ای پهن شده و یه عده در حال پولشویی، یه عده در حال دزدی، یه عده در حال گرفتن حق‌السکوت و یه عده با پول‌های به دست آمده از بودجه مملکت، در حال خرید و فروش سکه و ساختمان و ارز هستن.
می‌خوام همین جا این رو هم بگم که اگه یه روزی، خدای ناکرده، تصادفی یکی از این تخلفاتی که گفتم افشا شد، مدیون هستید اگه فکر کنید، وام‌دهنده‌ها و ناظران توی این دزدی‌ها دست داشتن. لطفا این فکرهای آلوده رو از ذهنتون دور کنید.
حالا اگه توی تلویزیون دو تا دادگاه دیدین که توش از رییس کل حراست فلان دستگاه گرفته تا مدیر‌عامل فلان بانک، خودشون دزدهای اصلی بودن، به هیچ وجه دلیل نمی‌شه که هی از این فکرا کنید.
اما از شوخی گذشته، گاهی اوقات یه چیزایی توی اخبار رسانه‌های رسمی و نه شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شه که فکر می‌کنیم بعدش باید اگه خبری از بگیر و ببند نمی‌شه حداقل یه جوابی چیزی توی این مایه‌ها داده بشه که رسانه محترم خبر فلان روز شما غلط زیادی بود و حق شکایت محفوظ است که البته زحمت جواب هم دیگه به خودشون نمی‌دن.
جالب اینجاست که بعضی از این پول‌پاشی‌ها و خوردن امکانات، گاهی اصلا رسانه‌ای هم نمی‌شه. در این مورد کافیه فقط سری به این سامانه‌های نیم‌بند بزنید و اسامی گیرندگان وام و یارانه رو چک کنید. اصلا هم لازم نیست از تخصص علوم حسابداری برخوردار باشید یا به اسناد ارایه شده برای تایید پرداخت وام دسترسی داشته باشید.
مثلا طرف دو سال قبل ۱۰۰ میلیون تومان بابت راه‌اندازی سایت فلان دات‌کام از محل وام وجوه اداره شده فلان وزارتخونه گرفته، بعد شما می‌ری توی اینترنت اسم سایت رو می‌زنی و می‌بینی، سایتی وجود نداره.
یا طرف برای ۳۰ تا نشریه میلیون‌ها تومان وام از بهمان وزارتخونه گرفته اما اثری از نشریاتش حتی توی اینترنت پیدا نمی‌کنید.
یا مثلا لیست ارزگیرندگان از بانک مرکزی هم که معرف حضور هست و رسانه‌ها هم زیاد درباره‌ش نوشتن و بعضی از این وام‌گیرندگان حتی آدرس هم نداشتن.
لذا همون‌طور که خدمتتون گفتم اصولا برای پیدا کردن خیلی از این مسایل نیاز به این نیست که یک مامور کارکشته نظارتی باشید، حسابداری بلد باشید، روزنامه‌نگار فضولی باشید یا به مستنداتی دسترسی داشته باشید.
اما اینکه چرا چنین است و کسی سری به این سفره‌هایی که پهن شده نمی‌زنه تا ببینه چه خبره، حتما دلایلی داره.
یه دلیلش می‌تونه این باشه که مسوولان نظارتی مستقر در این نهادها، وارد عمل شدن و دارن مستندات لازم رو جمع می‌کنن تا مقدمات تشکیل پرونده و ارسال به دادگاه فراهم بشه، برای همین شاید چند سالی کار طول بکشه.
اما دروغ چرا؟ همین جا می‌خوام حرفایی که کمی بالاتر زدم رو پس بگیرم و بگم همچین مدیون هم نیستین اگه فکر کنید بعضی رییس‌ها و مسوولان نظارتی هم سر این سفره‌ها نشستن و در حال تناول بیت‌المال هستن. و خدا رو چه دیدید شاید به عمر من و شما قد داد و یه روزی اونا رو هم توی دادگاه‌هایی که از تلویزیون پخش می‌شه، دیدیم.
عزت زیاد
آق فری
