اگرچه از خبر راه‌اندازی فاز نخست شبکه ملی اطلاعات زمان زیادی نمی‌گذرد، اما برای فراهم شدن بسترهای این شبکه، مقدمات محتوایی و فنی زیادی گردهم جمع شده و می‌شود.
شبکه ملی اطلاعات اما با وجود برخی ابهامات که این روزها پیرامون آن مطرح می‌شود، از زاویه دیگری نیز قابل بررسی است و آن بازیگران فنی و محتوایی این شبکه هستند. به عبارت دیگر این شبکه از دو بال سخت‌افزاری (زیرساخت) و نرم‌افزاری(محتوا) تشکیل می‌شود که در صورت نبود هر یک از این دو بال موفقیت و پروازی را شاهد نخواهیم بود.
اما در اکثر مراسم‌ها و نشست‌ها و رونمایی‌ها با وجود صدور انواع مجوزهای ارتباطی (اعم از ثابت، سیار و اینترنت) صرفا نام چند بازیگر فنی و زیرساختی به کرات مشاهده می‌شود. شاید پاسخ این باشد که همین تعداد بازیگر کافیست که در پاسخ به این پاسخ باید گفت پس فلسفه صدور این همه مجوز و فایده بازیگران دیگر این عرصه چیست؟
نکته دیگر آنکه، حداقل کارکرد، نام بردن مکرر و محدود از چند بازیگر در این عرصه، علاوه بر ایجاد برخی شائبه‌ها، نوعی تبلیغ با امکانات و بودجه‌های دولتی محسوب می‌شود.
در حوزه معرفی بازیگران نرم‌افزاری و محتوایی شبکه ملی اطلاعات نیز شاهد نوعی فیلتر هستیم که مبنا و مرجع آن روشن نیست. در این بخش نیز تا صحبت از حمایت از تولید محتوا و همایش و نمایش می‌شود، تنها نام چند بازیگر از سوی مراجع دولتی مطرح می‌شود.
پرسش اینجاست که مگر منظور از محتوا و ارایه تخفیف‌ها به همین چند بازیگر (فارغ از حامیان مالی و روابطی که دارند) محدود می‌شود. پس شبکه ملی اطلاعات یعنی چند ارایه‌کننده پلتفورم محتوای ویدیویی؟
متولیان این فیلترها مد نظر داشته باشند که برای مثال هفته گذشته توییتر (آن هم در اقدامی تقلیدی از یوتیوب) اعلام کرد، قصد دارد با سیاستی جدید ۷۰ درصد از درآمد تبلیغات خود را به تولیدکنندگان محتوا که کاربران این شبکه هستند، اختصاص دهد.
حال آنکه در ایران ویژه‌خوارانی هستند که هم در پس رونق به شبکه ملی اطلاعات از تخفیف و پشتیبانی برخوردار می‌شوند و هم از گشایشی که به لطف حمایت‌ها به دست می‌آورند، از کاربران کسب درآمد می‌کنند.
در نهایت اینکه پرسش اینجاست که با اتمام فاز نهایی شبکه ملی اطلاعات در اوایل سال آینده، قرار است نام تمام اپراتورها و سایت‌های ایرانی در تبلیغات ذکر شود (که ممکن نیست) یا قرار است باز هم به نام چند شرکت ویژه اکتفا شود؟
(منبع:عصرارتباط)
