حتما عبارت “اقیانوس با عمق یک بند انگشت” را شنیدهاید. حکایت این روزهای آیتی کشور است؛ اقیانوسی از طرحها و ایدهها و اصرار بر رونمایی از پروژههای مختلف و متنوع که در بیشتر موارد عنوان ملی را نیز به یدک میکشند، بیآنکه خروجی قابل لمس و عمیقی داشته باشند.
موتور جستوجوی ملی، پست الکترونیکی ملی، سیستمعامل ملی، کارت هوشمند ملی، شبکه علمی کشور و شبکه ملی اطلاعات تنها چند عنوان از این دست پروژههاست که برخی از آنها نیمهتمام و برخی دیگر در حالت کما بسر میبرند.
حال که سال ۹۴ نیز نفسهای آخر را میکشد، در ترافیک کاری آخر سال باز هم شاهد رونمایی از طرحها و پروژههای جدید همچون VOD و صدور پروانه اپراتور مجازی تلفن همراه هستیم. البته که صدور مجوزهای جدید نوید توسعه در بخش فاوای کشور را میدهند و ما هم خوشبینانه منتظر خروجی و نتیجه آن میمانیم، اما به سامان نرسیدن دهها طرح و پروژه در این حوزه و وعدههای پوشالی مسوولان، نگرانیهایی را از هدررفت سرمایهگذاری در این حوزه به دنبال داشته است. فارغ از نگرانیها، واقعیت این است که مردم دیگر به وعدههای پیدرپی مسوولان وقعی نمینهند و رفتهرفته اعتمادشان نیز سلب میشود.
مثلا گفته میشود که پروژه فیلترینگ هوشمند در سه فاز اجرا میشود، اما پروژهای که برای فاز اول آن قراردادی با هزینهای بالغ بر صد میلیارد تومان منعقد شده بود، دوباره به مناقصه گذاشته میشود!
افتتاح چندباره یک موتور جستوجوی ملی نیز از دیگر مواردی است که شاهد بودیم و فارغ از هزینه ۱۷۰ میلیارد تومانی که برای آن در نظر گرفته شده است، رونماییهای متعدد از یک طرح آن هم توسط مقام عالی وزارت حساسیتهایی را با خود به دنبال داشته، ضمن این که به گفته کارشناسان صرف چنین هزینه هنگفتی از اساس نه لازم بوده و نه خروجی خوبی برای کشور در پی دارد.
با این تفاسیر بازمیگردیم به نقطه اول؛ به نظر میرسد که خروجی طرحهای متعدد حوزه آیتی حداقل اکنون که به پایان برنامه پنجم توسعه نزدیک میشویم مطلوب نبوده و اساسا برنامهریزی دقیق و مدونی وجود نداشته تا انتظار یک خروجی مناسب داشته باشیم و کاش اینطور نباشد که برگزاری برخی از آیینهای رونمایی و افتتاحیهها، جنبه نمایشی و فرمایشی داشته باشد و تنها برای قطور کردن پرونده کاری برخی افراد انجام شود. این طور که پیداست در حوزه آیتی سهم ما از پرنده شدن از شاخهای به شاخه دیگر پریدن است!
(منبع:عصرارتباط)